„Każda istota ludzka jest odpowiedzialna za swoją przemianę, kt ó ra jest niezależna od wiedzy i czasu. M ó wimy o totalnej przemianie czegoś, co w nas tkwi.” J.Krishnamurti Jest jakiś obłęd w tak zwanej normalnej ludzkiej świadomości. Miliony ludzi, którzy giną w okrucieństwie wojen, nie zostały zamordowane przez psychopatów czy kryminalistów. Ilość zamordowanych ludzi przez kryminalistów jest bardzo mała w porównaniu z liczbami ofiar, które zostały zamordowane przez ‘normalnych ludzi’. A zatem ‘normalność’ równa się ‘obłęd’. Któryż to już raz jesteśmy świadkami tego, jak rośnie i panoszy się zbiorowy i pospolity element nieświadomości. Trwający dwa lata akt pierwszy terroru utraty zdrowia, który przez chwilę istotnie zatrzymał cały świat, miał na celu przestraszyć nas – widzów - i przejąć nad nami kontrolę. W odsłonie drugiej oglądamy już starą, utartą pokazówkę: ‘I ty też możesz zostać martwym Indianinem’. Masz się naprawdę przerazić i robić to, co dyktujemy, bo może spotkać Cię to, czego najbardziej się obawiasz: śmierć. Zastanawiające jest dlaczego tak szybko zapomniano o Syrii czy Bałkanach, regionach i krajach, które nie prosiły o wojnę, a jednak nie miały w tej sprawie wiele do powiedzenia. Najwidoczniej ingerencja z zewnątrz tych, co mają wpływy przestała byc opłacalna. Nie wspominając całej Afryki, gdzie od wielu dekad aż do dziś odbywają się najgorsze zbrodnie i doświadczenia na jej mieszkańcach. Poza tym, jako stary, odrębny kontynent, to chyba najwygodniejsze miejsce do prania światowych brudów ambitnej i zasłaniającej się demokracją cywilizacji zachodniej Chyba nie ma już wątpliwości, że wojna jest po to, by załatwiać wyłącznie swoje interesy, bez względu na ofiary, byle tylko ją strategicznie rozegrać i ‘logistycznie’ umieścić najbliżej obszarów bogatych w surowce i inne bogactwa. Pok ó j jest naturalnym stanem, kiedy dominuje prawda, a wojna jest konsekwencją panowania fałszu. W historii cywilizacji człowieka pok ó j panował tylko przez 7 procent czasu, a wojna trwała przez 93 procent czasu. Podstawą wojny jest niewiedza, kt ó ra jest automatyczną konsekwencją faktu, że ludzki umysł jest jeszcze na takim poziomie ewolucji, że nie potrafi odróżnić prawdy od fałszu.” D. R. Hawkins To aż niewiarygodne: prawie cały czas gdzieś na świecie wybucha wojna z przerwą na maleńki oddech dla względnego pokoju. Ludzie muszą w końcu zobaczyć mechanizm wojen. Muszą być udręczeni kłamstwem, manipulacją i powtarzającym się scenariuszem zbiorowego obłędu pojawiającego się zarówno z winy tych, co manipulują, jak i nas samych, którzy na to przyzwalamy. Bardzo łatwo angażujemy się w wydarzenia światowe, nie widząc lub nie chcąc widzieć, że dokładamy się tylko do kolektywnej nieświadomości jakiegoś wydarzenia, w momencie kiedy stajemy po którejś ze stron. Przyzwalamy wówczas na fałsz tych, którzy chcą ugrać swoje interesy, nawet jeśli jesteśmy do nich w opozycji. Opozycja to stan, w którym stawiamy opór, jesteśmy przeciwni komuś, czemuś i najczęściej podsycone to jest wrogością . Angażując się w daną prowokację, natychmiast stajemy po drugiej stronie barykady i w ten sposób dodajemy konfliktowi jeszcze więcej energii. Oczywiście nie chodzi o to, że pozostajemy bierni i nie pomagamy innym, kiedy możemy i taka pomoc jest fizycznie potrzebna. Jeśli głęboko zrozumiemy powyższy mechanizm i to, że naturalnym stanem jest równowaga i pokój, a każda wojna jest wynikiem panowania fałszu, to najlepszym wyjściem jest trzymanie się prawdy i pokoju w sobie samym jako metody na przywrócenie światowego pokoju. Jak powiedział jeden z mądrych ludzi: ‘ wojna zaczyna się w nas’ . Oznacza to, że sami nosimy w sobie gniew, złość, zazdrość, chciwość, poczucie przegranej, chełpliwość wygranej, poczucie winy, czyli wszystkie te stany, które wywołują ten sam mechanizm buntu, oporu, rywalizacji i walki. A zatem najpierw trzeba to w sobie dostrzec. Bez obserwacji tego, nie będziemy mogli odróżnić prawdy od fałszu. Nie będzie spokoju w naszym sercu. Nie będziemy mogli emanować tym pokojem, wnosząc w ten sposób jego wartość do tego, co się dzieje. Jedno z uniwersalnych praw mówi: czym promieniujesz, tym się nasycasz. To dlatego przyciągamy w życiu wydarzenia, które rezonują tą samą jakością. Kiedy nosimy w sobie złość, nienawiść, to spotykamy się z tym dużo częściej niż ludzie pogodni, spokojni. Masz w sobie dużo goryczy, niezgody, lęku? Zaobserwuj co przytrafia ci się częściej w życiu: pomyślne sytuacje, czy porażki, odrzucenia? Co przyciągasz, jaki świat widzisz? Nie ma zbiegów okoliczności. Istnieje synchron w rzeczywistości, ponieważ wszystko jest ze sobą bardziej widocznie lub mniej połączone. Ty jesteś światem. Widzisz to, co chcesz widzieć. Nie zmienimy świata, jeśli sami nie dokonamy w sobie tej przemiany, jaką jest wyjście ponad barykadę, poza dualizm. My po prostu nie wierzymy w to, że jesteśmy wszyscy połączeni z całym kosmosem jedną, nieograniczoną świadomością, albo lękamy się to zobaczyć, czując, że wówczas przestaniemy żyć. Ale to tylko nie sprawdzone przekonanie. Wolimy trzymać się zaprogramowanego prawa dualności, polaryzacji, które na poziomie praktycznym jest bardzo potrzebne, (dzień-noc, przód-tył, wdech-wydech, kobieta-mężczyzna). Prawo to r ó wnoważ y energi ę w ten spos ó b manifestującą się w naszej rzeczywistości, na przykład dwubiegunowość w naturze, ale nadal pokazuje połączenie. Przód ciała i tył nie są oddzielone, orzeł i reszka to jedna moneta, siły jin i jang nie istnieją bez siebie, itd. Wszystko stanowi całość. Jednak kiedy zaczynamy dawać opinie, reagować stereotypowo, manipulować, daleko wykraczamy poza to prawo, nie widząc jedności a tworząc podział (zło-dobro, brzydki-piękny, lepszy-gorszy). Jako ludzkość od wieków powtarzamy i utrwalamy program podziału i izolowania się w ten sposób od innych. Mechanizm wszystkich wojen właśnie z tego wypływa. Wszelkie konflikty w związkach, pomiędzy ludźmi, społecznościami, narodami (również aktualna wojna), opierają się wyłącznie na wierze w to, że jesteśmy oddzieleni od innych . Jeśli chcielibyśmy naprawdę przyczynić się dla dobra ludzkości, to sami powinniśmy chcieć uwolnić się od tego przekonania. Uwolnić się od wiary i uczucia, że inni są inni. Rozpoznać, że dzielę z każdym to samo istnienie; z ludźmi, których lubię i nie lubię, których poważam i których nie szanuję, z którymi się zgadzam i nie zgadzam.Nie mamy obowiązku lubić wszystkich, wolno nam wybrać i żyć z ludźmi, z którymi czujemy bliskość i których kochamy, z którymi łączy nas podobna filozofia życia, wówczas naturalnie tworzą się wspólnoty. Najpierw muszę to zrozumieć w sobie. A następnie próbować wyrazić to zrozumienie ‘na zewnątrz’ w sposób, w który najlepiej mogę to zrobić. Jest wiele sposobów na wyrażenie tego zrozumienia w zależności od własnych umiejętności i możliwości oraz tego, czym się zajmujemy. Niektórzy bezpośrednio zaangażowani w konflikt być może będą musieli wyrazić to bardziej aktywnie, czyli przedsięwziąć konkretne działania, (np. przynieść ratunek, ofiarować pomoc czysto bytową, ochronić i zabezpieczyć siebie, rodzinę i wszystkich poszkodowanych, którzy potrzebują pomocy. Niestety zbiórki pieniędzy nie dają gwarancji, że dotrą do właściwych rąk.). Jednak nikt z nas nie uwolni się od cierpienia, mając przekonanie o swojej odrębności od reszty świata. Ani ci, którzy w imię sprawiedliwości stają do walki, ani ci, którzy uważają, że ich to nie dotyczy. Jesteśmy różni, ale nie oddzieleni. Trafnie ujął to Nelson Mandela: „nasz świat nie dzieli się na rasę , kolor, p łeć czy religię. Nasz świat jest podzielony na mądrych ludzi i gł upcó w. To głupcy dzielą się na rasy, kolor, płeć i religie ”. Spo łeczeństwo tworzy każdy z nas Społeczeństwo, narody, wspólnoty nie mają niezależnej egzystencji. My tworzymy społeczeństwo. A społeczeństwo jest tym, czym na co dzień jesteśmy. Przez zrozumienie, że współdzielimy ze wszystkimi nasze jestestwo, możemy wnieść harmonię do świata. Tylko wtedy w naturalny sposób płynie współczucie . I to jest Miłość. Nasza Gaja Należy również zmienić nasz stosunek do planety, mamy poczuć to w sercu, że Ziemia nie jest martwym ciałem. Żyje. Jest wielkim żyjącym organizmem, tak jak organizm każdego z nas. Potrzebuje zdrowia, dokładnie w takim stopniu jak my go potrzebujemy. Matka Ziemia teraz cierpi. Cierpi z powodu naszego gatunku ludzkiego, który uzurpował sobie opiekę nad wszelkim życiem na niej. Miał być Gospodarzem, a stał się bezwzględnym rabusiem. I w ten sposób wszyscy jesteśmy świadkami dewastacji i wyniszczenia środowiska. Przyczyna tego jest oczywista: jest w nas ludziach za dużo chciwości i za dużo pragnień. Wielu ludzi na świecie, którzy bezpośrednio dbają o planetę i opiekują się dziką przyrodą , oraz mnóstwo zwykłych jej mieszkańców, którzy po prostu kochają naturę, widzi jej cierpienie. Dlatego trzeba zweryfikować chciwość i nadmiar pragnień w sobie. Trzeba zwolnić tempo życia teraz. Czyniąc to dla Ziemi, czynimy dla siebie. Nie piszę ‘dla przyszłych pokoleń’, bo stało się to sloganem i nie ma przełożenia na konkrety. Przyszłość będzie dokładnie taka, jak to, co zrobimy dzisiaj. Czy przyjmujemy to jedynie intelektualnie? Czy też rozumiemy to głęboko? Czy możemy przyjąć odpowiedzialność za te przemianę w nas samych? Za uwolnienie się z mitu, że swiat i my to dwie rózne rzeczywistości? Chodzi zawsze o to samo: o brak spokoju, równowagi i harmonii. A powyższe pojawia się, kiedy czujemy jedność ze wszystkim, nie czujemy, że jesteśmy oderwaną istotą. Kiedyś, blisko 25 lat temu, przeżyłam takie doświadczenie: podczas drzemki w ciągu dnia,, zapadłam w głębszy sen, ale bez marzeń sennych, raczej było to na pół jawie. I nagle poczułam rytm i pulsowanie, jakby oddech Ziemi. Było to tak potężne odczucie, że w tamtej chwili nie było mowy o żadnej obserwacji jako świadek, żadnego komentarza umysłem. Byłam natychmiastowo wciągnięta w ten sam rytm oddechu, co nasza Gaja. Czułam się jak jeden z biliona listeczków jednego potężnego Drzewa Życia – Organizmu nieskończonej Istoty. Wówczas po raz pierwszy doświadczyłam odczucia całości istnienia. Wszystkie istoty oddychają w tym samym rytmie, nie tylko Ziemi, ale całego Kosmosu. To Bóg- Miłość oddycha nami. To jeden z dowodów, że jesteśmy połączeni oddechem Miłości. . My sami kreujemy myśl, że jesteśmy odrębną indywidualnością i w ten sposób oddzielamy się od Niej. Czy możemy przestasć oddychać? Źródła: J.Krishnamurti, „O konieczności przemiany”, wyd. Zysk i spółka, 1994 r. D.R. Hawkins, „Prawda czy fałsz”, wyd. Virgo, 2019 r.

Wyobraź sobie, że naprawdę możesz poczuć moc wszechświata jako wszechobecną, kojącą energię. Energię doskonałą, która podtrzymuje wszelkie życie. Wyobraź sobie, że możesz korzystać z tej energii do przemiany jakości swojego życia. Czy nie chciałbyś skorzystać z energii gór, oceanów i Słońca, ażeby ożywiać i wzmocniać siebie i co by było gdybyś mógł umiejętnie używać tej siły życiowej do poprawy zdrowia, rozpuszczania stresu, przygnębienia lub depresji, czy też zwykłego ulżenia w bólu fizycznym. A może dzięki temu pojawiłaby się inspiracja, natchnienie, nowe wglądy, zdolność pomagania i uzdrawiania innych za pomocą przesyłania im tej energii? Możliwe, że wciąż dla wielu brzmi to jak czysta fantazja, a jednak to prawdziwe korzyści płynące z owej starej chińskiej praktyki zwanej qigong . Dla coraz bardziej rosnącej liczby ludzi, włącznie ze mną, qigong stał się ukochanym narzędziem dnia codziennego. Jak to ze mną było? Praktycznie przez całe moje życie, w ten lub inny sposób pracowałam z własnym ciałem. Oprócz wywijania salt na przydomowym trzepaku na dywany, wspinania się na drzewa i przeskakiwania przez siatkę na szkolnym boisku tuż obok otwartej bramy, szczęśliwie i stosownie do moich ruchowych hiperpotrzeb pojawił się klub sportowy dla młodzików, gdzie dziwnym zbiegiem okoliczności trener wystawiał mnie do biegu przez płotki — zawsze to lepsze wyzwanie niż żadne. Potem odkryłam taniec i szaleństwa na parkiecie. Aż w końcu studia aktorskie dały mi możliwość wyrażania siebie w pełnym zakresie. Uczyłam się wszystkich rodzajów tańca, rytmiki, szermierki, pantomimy i wielu innych wspaniałych form ruchu. Byłam w swoim żywiole. Jednak rozwijanie wielu zdolności i opanowanie ich na poziomie ciała w żaden sposób nie wpływało na opanowanie emocji, jakie szalały w moim wnętrzu. Zawód aktora jest niezwykle wymagający, bo — pracując często w ekstremalnych stanach emocjonalnych — aktor powinien stale zachowywać równowagę i spokój poza pracą, co jest wielką sztuką nie tylko dla artysty. W tamtym okresie sztuka pielęgnacji i zarządzania swoją energią była jeszcze poza moim zasięgiem. Wciąż nie radziłam sobie z bardzo silnymi emocjami, które łatwiej było mi wyrazić na scenie, niż okiełznać w życiu. Teraz z perspektywy własnego doświadczenia wiem, że był to jeden z kolorów wyrażania siebie i nie ma nic złego w emocjach, jeśli się rozumie, że są częścią naszej natury. Bowiem emocje, jak wiemy, to mniej lub bardziej harmonijnie przepływająca przez nas energia, której istotnym celem jest komunikowanie się z własnym środowiskiem. Ale wówczas, żyjąc w szalonym pędzie aktywności i wydarzeń, o wiele silniej je odczuwałam — gromadził się stres i frustracja, ponieważ nie rozumiałam w pełni siebie i życia. Zdrowie pogarszało się z dnia na dzień i byłam dosłownie wyczerpana z energii. Zaczęłam szukać metody, która przyniesie mi ulgę, wytchnienie i pozwoli przeniknąć kulisy zjawisk, by dotrzeć do esencji prawdy o życiu. Dzięki temu najpierw zetknęłam się z jogą i dosłownie niewiele później usłyszałam o taichi i qigongu. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam jak mój chiński nauczyciel demonstrował wolne i pełne gracji ruchy, ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu i radości, coś w środku mnie rozumiało, co on robił. Tak, jakby moja energia życiowa – moja qi – przemówiła: „Znam to i chcę tego! O to mi właśnie chodziło, tego szukałam”. Tak się złożyło, że moi nauczyciele qigongu i taichi byli rdzennymi Chińczykami i nie znali dobrze języka ani polskiego, ani angielskiego. Pierwszy z nich, oprócz tego, że zapewne z uprzejmości nauczył się imion swoich uczniów, moje wymawiając „Kazia”, powtarzał tylko nieustannie słowo „ qi ” i „energia”. Drugiemu zaś nieznajomość angielskiego posłużyła bardzo prostemu wprowadzeniu nas do qigongu, ponieważ komunikował się tylko trzema słowami: ‘’rozluźnij się, uspokój i uśmiechnij”. Tak to jest z każdym prawdziwym mistrzem: nawet bez znajomości twojego języka będzie zdolny zademonstrować moc i przekaz energii. Zrobi to przez swój stan spokoju i równowagi. Cichutki głos w moim sercu, by zrozumieć prawdę życia i uwolnić się od automatycznego, skonwencjonalizowanego funkcjonowania w świecie, rozpalił się na dobre, a metoda, której zaczęłam się uczyć, przyjaźnie mi tę ścieżkę poznania i rozwoju, rozświetlała. Tak naprawdę, qigong nie jest czymś, co można pojąć intelektem. Podobnie jak np. z nauką pływania albo prowadzenia auta: wszystko musi być bezpośrednim doświadczeniem. Praktyka ta jest żywym procesem, który nas inspiruje, leczy, odświeża, przywraca do równowagi i regeneruje. Ma w sobie potęgę przemiany życia. Czy z tego skorzystamy zależy wyłącznie od każdego z nas. Qigong poza wszelką religią Piękne jest to, że chociaż qigong w Chinach podlegał wielu wpływom, tj. taoistycznym, buddyjskim, konfucjańskim, sztuce medycyny, sztukom walki i ludowym, pozostał niereligijny, ponieważ religia jest osobistą wiarą człowieka, w odróżnieniu od zdrowia psychofizycznego, które każdy człowiek otrzymał od natury, bez względu na rodzaj duchowych przekonań. Qigong miał dbać o dobre samopoczucie, długowieczność oraz zdobycie nowych umiejętności i podniesienie poziomu własnych zdolności. Jego związek z tradycyjną medycyną chińską był od zawsze nierozłączny, ponieważ qigong stanowi jedną z jej podstawowych terapii, zalecanych pacjentom wraz z innymi metodami (takimi jak: akupunktura, akupresura, ziołolecznictwo, moksza i inne zabiegi naturalnej medycyny). Style qigong Chińczycy w sposób praktyczny badali połączenie ciała-umysłu i oddechu już od tysięcy lat. Jak długo nie wiadomo – są dowody na to, że ustne przekazy sięgają do starożytnych linii szamanów. Dlatego też powstało tysiące odmiennych stylów i w dalszym ciągu powstają nowe. Ludzie ćwiczą qigong dla uleczenia ciała i urazów (nie tylko cielesnych), dla utrzymania i poprawy psychicznego zdrowia, rozwoju duchowego, jak również dla elastyczności i poprawy wyników w sporcie i sztukach walki. Można podzielić style qigong na dwa rodzaje. Ten drugi nazywany jest zewnętrznym stylem ‘siłowym’, który służy głównie do pokazów i zawodów sportowych oraz sztuk walki, a także do nauki samoobrony, wydłużenia życia i zrównoważenia emocji. Pierwszy rodzaj to wewnętrzne style qigongu tzw. ‘miękkie’, służące głównie zdrowiu, poszerzaniu własnych zdolności psychofizycznych, pogłębianiu praktyki medytacyjnej i rozwojowi wewnętrznemu. Właśnie ten rodzaj qigongu przekazujemy w artykułach i tym samym zajmujemy się na zajęciach ćwicząc różne jego style. Nie jest wymagane żadne przygotowanie, tym bardziej teoria czy wiedza na ten temat. Qigong medyczny* wykorzystuję wtedy, kiedy trzeba bardziej stymulować przepływ energii w meridianach (energetycznych), np. zimą, gdy potrzebujemy więcej ciepła i wzmocnienia naszej odporności. Jednak znajomość punktów akupunkturowych i linii meridianów nie jest konieczna. Ważniejsze jest opanowanie ruchów tak, by każdy mógł powtarzać je w domu, będąc w ten sposób samodzielny i niezależny od nauczyciela. Jednak najważniejsze w nauce nie są ruchy zewnętrzne, ale sposób postępowania z własnym umysłem. Praktyka ta obejmuje zakres od pojedynczego ćwiczenia aż do zestawu ćwiczeń w formie ruchów lub w formie bezruchowego wyciszenia i pozostawania w tym stanie dowolnie długo. Od ilości czasu przeznaczonego na ćwiczenia o wiele ważniejsze jest spełnienie warunku uważności. Ruchy są niezwykle proste, wolne i lekkie. Nie jest wymagany jakikolwiek wysiłek. W żadnym razie nie powinny być wykonywane siłowo. Są wolne, ponieważ należy dać sobie czas na wyciszenie umysłu, tak by podążał za ruchem ciała, i dopasowanie oddechu, by był naturalny i uspokojony. Szybkie tempo jest nieporozumieniem i przeszkadza w swobodnym i efektywnym przepływie energii. To samo dotyczy krążenia innych płynów (krew, limfa), które odbywa się wolno i spokojnie. Szybciej u dzieci i ludzi młodych, wolniej u seniorów. Pęd, przyśpieszenie tętna, bicia serca, skrócony oddech itp. ma wywołać akcję ratunkową, czyli służy do nagłych wypadków, w których organizm jest zagrożony. Normalna sytuacja to wolne i spokojne krążenie oraz praca wszystkich funkcji i narządów w organizmie. Innymi słowy wolne ruchy pozwalają na synchron pracy poszczególnych funkcji w organizmie, zwłaszcza układu nerwowego i oddechowego i doprowadzając je do równowagi, w ten sposób leczą. Kto może ćwiczyć qigong? Ponieważ qigong nie jest religią, z powodzeniem mogą go praktykować ludzie wszystkich ras, kultur, jakiegokolwiek pochodzenia, klasy społecznej, płci, narodowości i zawodów. Każdy niezależnie od wieku dysponuje od urodzenia ciałem, umysłem i oddechem. To są nasze Trzy Skarby. Najprawdopodobniej dzieci i młodzież nie będą zainteresowane tą praktyką, gdyż mają za dużo energii, którą w naturalny sposób muszą rozładować przez zabawy, gry, ruch bardziej dynamiczny. Nie jest przeciwskazaniem również żaden stopień inwalidztwa, ponieważ qigong można ćwiczyć zarówno na stojąco, na siedząco jak i na leżąco. Jedynym warunkiem jest uważność ćwiczącego. Wyjątek stanowią ludzie z poważnymi problemami psychicznymi. Nie zaleca im się tej praktyki, ponieważ ich rozproszenie i brak zrozumienia tego, co się robi nie przyniesie pożytku, a nawet może być szkodliwe. Każdy doświadczony nauczyciel qigongu podkreśla to samo, że nie ruchy zewnętrzne są ważne a to, jak myślą prowadzimy qi. Przez praktykę qigongu uczymy się odczuwać własne qi i poruszać nią w ciele, korzystając z jej najbardziej dobroczynnego wpływu. Czyż to nie prawdziwy dar prowadzić i regulować subtelną energię w ciele, ażeby utrzymywać zdrowie i dobre samopoczucie oraz rozjaśniać swój wewnętrzny stan? I dosłownie odczuwać stan głębokiego spokoju i szczęścia? O metodzie qigongu, Trzech Skarbach i pozostałych zasadach praktyki kolejnym razem. Katarzyna Miernicka Źródła Internetowe: 1.Tian, Rui Shen: Xiang Gong , (Qigong zapachu) Qing Chuan Wang: Shing-ling-mei , Wudang Qigong. *qigong ten ściśle dedykowany jest wzorcowi 14 kanałów energetycznych i punktów akupunkturowych w ciele człowieka.

Wolność - warunek szczęścia Czy bycie wolnym od czegoś, np. bycie wolnym od lęku lub cierpienia, to już wolność? Czy też wolność to coś zupełnie innego? Wolność nie jest czymś, czego jeszcze w sobie nie mamy. Ona w nas płynie od zawsze, jest nieodłączną częścią życia. Odczuwamy ją, kiedy umysł jest otwarty, pozbawiony lęku i pozwala na swobodne odczuwanie przepływu. Tam, gdzie pojawia się strach, nie ma wolności. Wolność jest tak żywa i prawdziwa, bo odrzuca wszelką postać zależności, niewolnictwa, konformizmu i stronniczości. ‘NOWY PORZĄDEK ŚWIATA’- UŚPIENIE INSTYNKTU WOLNOŚCI LUDZI Obserwując rzeczywistość, nie mogę pozbyć się wrażenia, że wszyscy jesteśmy uczestnikami niepokojącego spektaklu opowiadającego o wielkim przewrocie dokonującym się w naszym życiu na masową skalę. Jego główny wątek to rozpad naszego świata, to „swoisty holokaust ludzkości za sprawą medycyny terroru”, a bohaterowie to my, skłóceni i podzieleni na tych, co zawierzyli scenariuszowi, i tych, którzy nie chcą działać według niego. Wizja rozpadu naszego świata pojawiała się od kilku już lat w prognozach astrologicznych czy w przepowiedniach ekstra-sensów i choć wydawała się nie do wyobrażenia, to od czasu ogłoszenia zaskakującego dla ludzkości scenariusza, który wywołał globalny chaos, minął już ponad rok, a przewidywany rozpad naszego świata staje się właśnie faktem. Na szczęście złowrogi scenariusz dotyczy wyłącznie mentalnego świata człowieka, bo dająca życie i karmiąca nas Natura w przeciwieństwie do nas nie poddała się manipulacji i nie uległa panice. Motywy wprowadzania „nowego ładu” z upływem czasu stają się coraz bardziej jasne, a sposoby służące jego osiągnięciu coraz bardziej widoczne. Celem wydaje się pozbawienie nas wolności, a aby to osiągnąć, wystarczyło nas poróżnić. I nie chodzi o różnice zdań, one istniały zawsze. Rzecz dotyczy tak wyrafinowanego zmanipulowania mas, że wszyscy, czując się zagrożeni, stali się dla siebie wrogami. Ludzie podzielili się na tych, co ślepo wierzą w eksperymenty medyczne, nie widząc, że tracą wolność, i na tych, którzy zachowali trzeźwy ogląd sytuacji. Ale najbardziej niepokojąca w tym wszystkim jest coraz częściej zauważalna rezygnacja z wolności. Dzieje się tak, jakbyśmy zatracili instynkt. A przecież doświadczanie bycia wolnym jest i powinno być najważniejsze dla każdej istoty. W swojej definicji „wolność” oznacza możliwość samodzielnego podejmowania decyzji oraz brak przymusu. Znaczeniowo wiąże się z „wolną wolą”. Tymczasem nie tylko przeciętni, ale również inteligentni i wykształceni ludzie wyrażają zgodę na przymus, zgodę na manipulację – podejmują decyzje nie z poczucia wolności, ale z lęku, a niekiedy także z cynizmu i chciwości. Ludzie, którzy chcą wrócić do tzw. normalności, nadal nie rozumieją, czym jest wolność. Chcą tylko w pozornie pokojowych i przyjemnych warunkach wrócić do swojego uwarunkowanego i mechanicznego życia. Ale nadal są uzależnieni od starego mechanizmu przeciwieństw: lubię – nie lubię, lgnę do przyjemności – uciekam od bólu itp. Konflikt uznaliśmy za naturalną cząstkę naszej codziennej egzystencji. Zaakceptowaliśmy współzawodnictwo, ambicję, zdobywanie, rywalizację, zazdrość i agresywność jako naturalny sposób życia. 6 METOD KONTROLI UMYSŁU C.J. Hopkins – amerykański pisarz, satyryk i autor publikujący na portalu nomen omen „Fabryka Zgody” opisuje 6 najtrafniejszych zasad kontroli umysłu, które w naszych umysłach powinny zapalić czerwoną lampkę ostrzegawczą i skłonić nas do myślenia. Utrzymuj człowieka w nieświadomości tego, co się dzieje i jak powoli zmieniana jest wokół niego rzeczywistość. On ma tego nie wiedzieć. Kompromituj wszystkich alarmujących odważnych zadających pytania. Kontroluj fizyczne otoczenie człowieka. Kontroluj także jego czas. Systematycznie zwiększaj w nim poczucie bezsilności. Najlepiej zwiększaj w nim poczucie niebezpieczeństwa, z którego może go wyprowadzić jedynie wypróbowany przewodnik, sekta, rząd. Manipuluj systemem nagród i kar, w taki sposób, aby zahamować w nim jego dawną osobowość (siłę woli). Zniszcz jego dawną osobowość, a stwórz mu nową, z racjonalnej osoby ma on zostać członkiem sekty. Manipuluj systemem nagród i kar, aby mógł utożsamiać się z celami, interesem sekty. Jak zadaje pytania, to musi wiedzieć, że jest z nim coś nie tak, że może być wówczas odrzucony przez sektę, grupę, społeczeństwo. Przedstaw mu zamknięty system logiki i autorytarną strukturę jako najlepszą. Nic tak nie może zmienić człowieka, jak poddanie go woli przywódcy. Zabiega on wówczas tylko o łaskę przywódcy i zależy od jego decyzji. To system często stosowany nie tylko przez sekty, ale głównie przez korporacje, a obecnie przez rządy i ponadnarodowe organizacje. Rezygnacja to największa kapitulacja wolności w nas. Powyższe zasady kontroli umysłu przytaczam celowo, z potrzeby potrząśnięcia nami, ponieważ jako społeczeństwo od dawna „tresowane” i zahipnotyzowane systemem kar i nagród przestaliśmy zauważać, jak bardzo jesteśmy manipulowani. A przecież działanie polegające na wymuszaniu zgody przez zastraszanie i wywoływanie poczucia bezsilności jest nikczemne. Człowiek oddaje wtedy swoje siły i wolę w ręce tych, którzy uzurpują sobie prawo do stanowienia o nim, o jego wyborach, a wreszcie o jego wolności. CO JESZCZE MOŻE ODBIERAĆ NAM WOLNOŚĆ? Jakże możemy być wolni, jeśli umysł nasz od chwili urodzenia aż do śmierci jest urabiany przez określoną kulturę zgodnie z jej ciasnym wzorcem? - J. Krishnamurti. Naszą wolność, choć nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę, ograniczają również uwarunkowania w postaci tego, gdzie się urodziliśmy, jaka kształtowała nas kultura, tradycja, jak zostaliśmy wychowani itp. To nas tworzy i zmienić to trudno, ale ważne, by fakt ten umieć dostrzec, być go świadomym i jednocześnie móc i umieć dokonać wyboru: to jest mi potrzebne w życiu, to jest praktyczne, a to - jak np. podporządkowanie się autorytetom czy guru - mnie obciąża, zniewala i odbiera moje siły życiowe. Bo wolność człowieka - jak twierdzi filozof - polega na tym, że to on sam decyduje, czy i z jakiego źródła będzie czerpał. Każdy z nas, i to w każdym momencie życia, ma prawo do takiego wyboru i nie powinien z tego prawa rezygnować. Warto też pamiętać, że choć z jednej strony podlegamy wpływom środowiska – społeczeństwa, w którym żyjemy, to z drugiej to my, jednostki tworzymy to społeczeństwo, a każdy z nas nosi w sobie żywą prawdę tego, kim jest. Jeśli do tej prawdy sięgniemy, zrozumiemy, że oprzeć się możemy wyłącznie na sobie. Że nie istnieją przewodnicy czy autorytety. Jeśli ktoś głęboko to pojmie, to albo przeżyje wielką rozpacz , z której może się zrodzić cynizm i rozgoryczenie, albo ujrzy prawdę, że nikt inny, tylko on sam jest odpowiedzialny za świat, za siebie, za to, co myśli, czuje i co robi . Każdy z nas musi zdecydować (i to jest jego prawo wyboru), czy chce być całkowicie wolny, czy nie. Dopiero wtedy możemy stworzyć zdrowe społeczeństwo prawdziwie wolnych ludzi. Wolność wymaga dojrzałości i odwagi, bo czymże jest odrzucenie autorytetów, jeśli nie oczywistym sprzeciwem wobec społeczeństwa? A to może skazywać nas na brak akceptacji, na wykluczenie itp. Czy jesteśmy gotowi na życie poza społeczeństwem? Taki krok jednak bez wątpienia prowadzi do odkrycia prawdy o nas, o naszych bliskich i otoczeniu. To najkrótsza droga, żeby żyć w zgodzie z sobą, być prawdziwym, podążać własną ścieżką bez konieczności poddawania się oczekiwaniom i ocenie świata. Wolność nie jest jakąś zaletą czy cechą, którą można w sobie rozwinąć lub tym bardziej zdobyć. Ta wolność jest wrodzona nam i jest warunkiem szczęścia. Bez uświadomienia sobie tego, doprawdy życie niewiele jest warte. Dlatego każda istota kieruje się instynktem, by zachować wolność. Zapytam więc: czy chcesz żyć w skostniałym, upadłym i mechanicznym społeczeństwie, realizując jego cele, aprobując przemoc, gwałt, chciejstwa i cierpienie, czy też masz odwagę wyjść poza swoje uwarunkowanie i powrócić do tej przestrzeni, którą w rzeczywistości jesteś: gdzie możesz być wolny, wybierać zgodnie z sercem i czuć się szczęśliwy? Istnieć jako Świadomość, otaczać się Pięknem, działać z Inteligencją, kierować się Miłością i radować Wolnością. Oto wyzwanie godne całego naszego kruchego życia. Katarzyna I. Miernicka